"Begin januari spreek ik bewoners van een flat in Zaanstad. Buurman Koster komt ter sprake, een alleenstaande heer die al een maand de deur niet meer uitkomt. Hij is bang voor corona, vertellen ze. Ik bel aan, maar hij doet niet open. In de weken die volgen, blijf ik het proberen. Steeds als ik in de buurt ben, klop aan op de ramen, gooi ik briefjes in de bus. De deur blijft dicht.
Als op een gegeven moment de brievenbus uitpuilt, neem ik contact op met iemand van de GGD. Samen gaan we langs. We bonzen stevig op de deur. Die blijft gesloten, maar het lukt meneer aan de telefoon te krijgen. Het gaat goed, zegt hij. Hij mediteert veel, is fit en heeft maar weinig nodig. Een jaarvoorraad eten heeft hij in huis. Hij heeft ons niet nodig. De dame van de GGD gaat ermee aan de slag, verzekert ze me. Ze zal contact opnemen met de huisarts van meneer Koster.
Dan hoor ik dat meneer contact heeft gezocht met Rochdale. Hij is zijn fiets kwijt. Hebben wij die weggehaald misschien? Inderdaad hebben we kort geleden fietsen die in de weg stonden laten verwijderen. Onze brieven over de actie kon hij wel eens gemist hebben natuurlijk. Gelukkig hebben we foto’s van de fietsen gemaakt. Ik ga weer langs. Weer praten we terwijl de deur gesloten blijft. Door het raam naast de voordeur laat ik de foto’s zien. Hij herkent zijn fiets. Dan gaat de deur op een kier. Er steekt een hand uit, een fietssleutel tussen duim en wijsvinger geklemd. Ik pak de sleutel aan en zeg dat ik snel terugkom.
Op kantoor overleg ik of we misschien iets extra’s kunnen doen. Natuurlijk kan dat. Met de fiets van meneer Koster aan de hand en twee volle tassen groente en fruit aan het stuur klop ik de volgende dag weer aan. Langzaam gaat de deur open. Ik kijk hem aan. Hij ziet er best goed uit voor iemand die nooit buitenkomt. We hebben een fijn gesprek, over eten en vakanties en van alles en nog wat. Als we afscheid nemen, hebben we allebei weer vertrouwen dat het goed komt."
Wijkbeheerder Rochdale
(Waar gebeurd verhaal. Koster is niet de echte naam)
